ابهام‌هایی که باید رفع شود

دومین نشست دبیرخانه همایش وفاق ملی معاونت راهبردی ریاست‌جمهوری با همکاری دانشکده اقتصاد و علوم سیاسی دانشکده شهید بهشتی و انجمن علمی علوم سیاسی دانشگاه شهید بهشتی با موضوع «اقتصاد، سیاست و وفاق ملی» برگزار شد. در نشست دوم محمدعلی حسینی‌زاده، علی‌اکبر عرب‌مازار و حسنعلی قنبری اعضای هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی به ایراد سخنانی در زمینه‌های مختلف سیاست، اقتصاد و وفاق ملی پرداختند و در ادامه به سوالات حضار پاسخ دادند که بخشی از آن در ادامه می‎آید.

دولت چهاردهم با عنوان دولت وفاق ملی مستقر شد و تا امروز اکثر دولتمردان در تمام گفت‌وگوهای خود بر واژه وفاق تاکید دارند و می‌گویند وفاق چیز خوبی است. آقای رئیس‌جمهور هم در تعریف وفاق اینگونه گفتند: «دولت ایجاد وفاق را مبنای کار خود قرار داد تا با غلبه بر اختلافات همه ظرفیت‌ها و توانمندی‌های کشور را در مسیر حل مشکلات هم‌افزا کند.(24مهر)»

کاربرد واژه‌های مبهم در مسائل سیاسی و بین سیاستمداران ایرانی مقداری رایج شده است و از کلمه وفاق نیز بسیار استفاده شده است. البته این ابهام در واژه‌های دیگر نیز هست. براساس اطلاعات پایگاه داده‌های گوگل در 26 سال گذشته حدود ده میلیون بار واژه وفاق به کار رفته است که سالانه 380 هزار بار را شامل می‌شود. در یک ماه گذشته این واژه یک میلیون و 780 هزار بار استفاده شده است که نشان‌دهنده رشد 40 برابری است. معلوم است که کلمه وفاق چیز خوبی است، البته ابهامی در آن است که به دنبال مفهوم آن می‌گردند.

به هر ترتیب وفاق مفهومی است که فعلاً تعریف دقیقی از آن وجود ندارد، لذا باید به دنبال معنای آن در ساختار واقعی سیاست و اقتصاد بود. وفاق نوعی توافق است و هر توافقی نیز برای دستیابی به یک هدف شکل می‌گیرد و آن اهداف نیز محتوای توافق را تعیین می‌کنند. باید به این نکته نیز اذعان داشت که هر توافقی ذی‌نفعانی دارد اما در حال حاضر نه اهداف و نه محوری از این وفاق ملی نمی‌بینیم که بتوانیم به تعریفی از آن دست یابیم اما به هر صورت چیزی است که وجود دارد.